Ik wil de lezers van Verzekeraarklachten.nl opmerkzaam maken op een fenomeen wat mij is overkomen. Het gaat over het onderzoeksbureau Compander. 
Ik heb bezoek gehad van twee heren van dit bureau in verband met een schade die ik heb veroorzaakt bij een vriend van mij en waarvoor ik dus mijn een aansprakelijkheidsverzekering had aangesproken. Ik was daarvoor bij Univé verzekerd.

Dus de twee heren van Compander komen bij mij en vragen van alles over de toedracht van het gebeurde. Ook dingen waarvan ik dacht: wat heeft dat nou met de schade te maken? Maar omdat je niks te verbergen hebt geef je in eerste instantie argeloos antwoord op al hun vragen. De andere man die aanwezig is typt alles in zijn laptop, dus ook de antwoorden die je geeft.

 Ze sluiten het onderzoek af en maken een uitdraai van wat er is uitgetikt in zijn laptop. Dan vragen ze je of het klopt wat er staat. En vervolgens vragen ze je of je het dan wil ondertekenen. En omdat je niks te verbergen hebt en het ongeveer zo is voor wat je je -maanden later- nog kan herinneren, denk je: ach ik kan het wel ondertekenen. Als je dat niet doet staat het immers alsof je iets te verbergen hebt, toch?

De volgende keer willen de heren echter nog een keer bij me komen voor een tweede interview, en opnieuw: omdat je niets te verbergen hebt , stem je toe.

 Daarbij stellen ze opnieuw vragen en daarbij komen ze terug op dingen die ‘hun nog niet duidelijk waren’. Of ik nog eens goed in mijn geheugen wil graven. ‘Of zou het misschien ook nog ietsje anders kunnen zijn dan dat ik in het eerste interview aanvankelijk had gesteld?’  En, alweer omdat je argeloos bent en niet meteen denkt aan het feit dat hetgeen wat je zegt later tegen je wordt gebruikt, begin je te twijfelen. Er is immers altijd wel iets in een grijs gebied in je geheugen. Sommige dingen zeg je in je argeloosheid omdat je denkt dat iets zo is, maar dat wordt dan opgeschreven als een harde stelling. Of iets wat je niet ineens, maar later wel te binnen schiet, iets waarvan je aanvankelijk dacht dat het zo was, maar -nu je erover opnieuw nadenkt- wellicht niet 100%  zo was als je eerst aannam. Dat soort dingen gebeuren als je een druk bestaan hebt, en er wordt naar -schijnbaar- onbelangrijke zaken gevraagd die drie maanden eerder hebben gespeeld.  Bij die nuances gaat het vooral om bijzaken, laat dat gezegd zijn. In elk geval: er is een grote kans dat je bij je tweede lezing op kleinigheden afwijkt van je eerste weergave. Zeker als de -daar op getrainde!- vraagsteller daar op uit is.  Na afloop van de ondervraging volgt het papier met de door hun opgetekende verklaring, wat de heren dan graag ondertekend willen hebben.

Wat is daarna gebeurd:

De heren van Compander hebben aan Univé gerapporteerd en ze hebben negatief geadviseerd. Er zouden tegenstrijdige verklaringen zijn afgegeven en daarom was er sprake van fraude: de claim was afgewezen.

 Ondertussen heb ik het hele onderzoeksrapport van Compander ontvangen, en dit rapport heb ik grondig bestudeerd.  Daarbij is mij het volgende duidelijk, om niet te zeggen: aantoonbaar glashelder geworden. Als er eenmaal een vermoeden van fraude is, gebruiken  de heren van Compander  bij hun onderzoek een tactiek die er op gericht is om twijfels op te roepen. En dat gaat in wezen super eenvoudig: in de alinea hiervoor heb ik beschreven hoe simpel het is om met suggestieve vraagstelling een aantal antwoorden op papier te krijgen. De volgende keer weten de heren immers precies -want ze bereiden hun zaakjes grondig voor- welke kant de suggestieve vraagstelling op moet gaan. Dan krijgen ze een antwoord van de argeloze ondervraagde wat enigszins verschillend is van het eerste antwoord. Afhankelijk van de zaak waar het om gaat is het gemakkelijk om zo meerdere dingen op papier krijgen die afwijkend zijn, zeker als het gaat om minder belangrijke dingen die de gedupeerde zich niet meer zo voor de geest kan halen.

Het overkomt ieder mens: je neemt aan dat iets zus of zo is, maar later moet je soms zeggen dat het nét wat anders is; daarmee is niemand direct een leugenaar geworden, maar dat heeft te maken met normaal menselijk geheugen, falen en perceptie.

In mijn geval hebben de heren van Compander minstens drie mensen als betrokkenen ondervraagd, en dit kunstje hebben ze dus bij al deze drie mensen uitgehaald, met als resultaat drie ‘gevallen van onwaarachtige opgave’!

Uiteraard ken ik de betreffende drie mensen persoonlijk zeer goed en ik vertrouw ze meer dan wie dan ook waar het hun integriteit betreft. 

Mijn advies is dan ook aan iedereen die te maken krijgt met een onderzoeksbureau: onderteken nooit een verklaring die u wordt voorgelegd. Het enige doel van een dergelijke ondertekening is dat die tegen u zal worden gebruikt.

Vrijwel altijd heeft dit onderzoeksbureau hetzelfde doel waarover op deze site al vaker uitvoerig is geschreven en waarover Tros-Radar begin deze week heeft bericht:  het zo weer te geven dat er sprake zou kunnen zijn van fraude of onwaarachtigheid en tegenstrijdigheid zodat er geen uitkering hoeft te worden gedaan. Wat zoiets met de gedupeerden doet is voor Univé totaal onbelangrijk. Als ze maar niet hoeven uitkeren. Vanzelfsprekend heb ik al mijn verzekeringen bij Univé weggehaald; zulke wrange vruchten wil geen mens plukken….

E. Lammers te Doetinchem

Het bericht Waarschuwing: teken nooit verklaringen van onderzoeksbureaus! verscheen eerst op Klachten over een verzekering? Meld het verzekeringsklachten.nl.