Joke was onderweg naar een afspraak met kennis. Leuk, want die had ze in zeven jaar niet gezien en ze was er door toeval achter gekomen dat die in haar dorp woonde. Ze fietst langs een auto, terwijl de bestuurder daarvan nét het portier opendoet. Ontwijken kon niet meer en ze komt wel héél vervelend op het asfalt terecht. Ten gevolge van deze valpartij loopt ze ernstig schouderletsel op. Ambulance, ziekenhuis, operatie, de hele reutemeteut. En daarna -onvermijdelijk- de rompslomp met de verzekeringsmaatschappij. Het gaat niet bepaald van een leien dakje, en na de nodige medische disciplines te hebben doorlopen stelt een onafhankelijke orthopeed vast dat er sprake is van 22% blijvende invaliditeit en dat de beweeglijkheid en de belastbaarheid van de schouder duidelijk beperkt is. Dit betekent in de dagelijkse praktijk dat Joke tijdens haar schouderbelastende beroepswerkzaamheden duidelijke beperkingen heeft. Er vinden in de functie aanpassingen plaats, waardoor ze zo veel mogelijk die dingen doen zoals voorheen, maar dat valt niet mee. Ook in de privésituatie ervaart zij de nodige beperkingen als gevolg waarvan zij haar huishoudelijke taken en de (onderhouds)werkzaamheden in en om de woning en de tuin niet meer volledig voor haar rekening kan nemen. Om de schade -voor het eerst- te inventariseren vindt een huisbezoek bij Joke plaats. Hierbij is een expert van de aansprakelijke verzekeraar aanwezig, én een deskundige van Jokes rechtsbijstandverzekering die voor Joke optreedt. Het valt Joke op dat tijdens het bezoek het gesprek voornamelijk gevoerd wordt door de expert van de tegenpartij. Er is weinig inbreng van haar belangenbehartiger, de ‘deskundige’ van de RB-verzekeraar.

Tot Jokes verrassing wordt door de expert van de aansprakelijke verzekeraar aan tafel een voorstel tot afwikkeling van de schade gedaan.

Naast een smartengeld-vergoeding is men bereid de huishoudelijke hulp uit het verleden te vergoeden. Daarnaast ook een vergoeding voor eventuele arbeidsdeskundige begeleiding indien zou blijken dat zij in de toekomst haar werkzaamheden niet meer zou kunnen verrichten. Een bedrag van € 22.500,– werd redelijk geacht waarbij zij dan geen rechten meer voor de toekomst zou hebben. Er moest dus een handtekening voor de afkoop van de volledige vordering worden gezet.

De expert van de rechtsbijstandverzekeraar had tijdens het hele gesprek Joke alleen maar gevraagd wat zij er van vond, zonder hier enige toelichting op te geven. Naar zijn mening was het voorstel van de verzekeraar in elk geval wel redelijk.

Omdat Joke het toch wel erg opvallend vond dat er zo weinig inbreng van haar ‘belangenbehartiger’ was geweest, was dit voor de assurantietussenpersoon van Joke reden om de zaak voor te leggen aan een deskundige voor een second opinion. Om een goed beeld te kunnen krijgen van de werkelijke omvang van de schade van Joke, heeft een huisbezoek van deze deskundige plaatsgevonden waarbij alle relevante aspecten uitgebreid aan de orde zijn gekomen. Tijdens dit bezoek werd vastgesteld dat Joke blijvende behoefte had aan hulp in de huishouding, hulp bij het tuinonderhoud en hulp bij het onderhouden van haar woning, dit terwijl in het voorstel van de verzekeraar slechts de achterliggende schade vergoed werd. Tevens werd duidelijk dat Jokes werkgever in financieel zwaar weer verkeerde en zij dus het risico liep haar baan kwijt te raken.

Bij deze veel completere, totaal nieuwe berekening van de schade werd ook rekening gehouden met de toekomstige behoefte aan hulp. En daarmee bleek de werkelijke schade aanzienlijk hoger te zijn. Dit was een heel ander verhaal, en daarmee had Joke vertrouwen gekregen dat de door haar ingehuurde deskundige wist waar hij het over had, en door deze expert werd de vordering bij de aansprakelijke partij kenbaar gemaakt. Deze maakte de deskundige in eerste instantie het verwijt dat er schade werd gevorderd die er niet zou zijn. Dit gedrag zou klachtwaardig zijn. Nadat de deskundige de tegenpartij wees op de (medische en arbeidskundige) feiten en er vervolgens op basis van argumenten is onderhandeld, kreeg Joke uiteindelijk een bedrag van € 87.500,– .

Op grond van het hierboven geschetste praktijkvoorbeeld (dat helaas geen incident blijkt te zijn) kan met recht de vraag gesteld worden wie er nu ‘klachtwaardig’ handelde. Was dat eigenlijk wel deskundige die de contra-expertise verrichte, of was dat de aansprakelijke verzekeraar? Die keerde uiteindelijk immers bijna viermaal zoveel uit dan zij vóór onze inmenging aan het slachtoffer hadden aangeboden.

Bezien we de rol van de belangenbehartiger -de rechtsbijstandverzekeraar- dan lijkt mij de vraag gerechtvaardigd: ‘ben ik nu verzekerd vóór of toch tegen juridische bijstand’? Tevens toont het verhaal de noodzaak aan dat men in principe nooit het eerste aanbod van een verzekeraar moet accepteren. Maar nóg belangrijker: Dat men dit soort kwesties nooit zelf met de verzekeraar moet regelen, maar altijd moet laten behandelen door mensen die hierin gespecialiseerd zijn en die niet het belang van de verzekeraar, maar úw belang voor ogen hebben! De kosten voor deze deskundigheid komen bovendien niet voor rekening van de verzekerde, maar voor de verzekeraar. Gedupeerden hebben dus alleen maar iets te winnen wanneer zij bij letselschade zich laten bijstaan.

Het bericht Verzekerd van juridische bijstand of tegenstand? verscheen eerst op Klachten over een verzekering? Meld het verzekeringsklachten.nl.