Het Verbond van Verzekeraars is de belangenvereniging van de gezamenlijke Nederlandse verzekeraars. Op haar website zegt het Verbond via directeur Leo de Boer dat zij dol is op 'kruisbestuiving'. Hij noemt daarbij de verbondenheid met de 'verzekeringsuniversiteit' in Amsterdam. Dit is een instelling die door het Verbond wordt gesponsord en waarvan personeel tevens voor het Kifid werkt. Het Kifid is het klachteninstituut dat verzekeraars en banken zelf hebben opgericht en wat ook door hen wordt betaald. De Geschillencommissie van het Kifid doet uitspraken over de klachten die zij over banken en verzekeraars ontvangt. 

Verzekeraars hebben een paar jaar geleden een etiket op het Kifid geplakt waarmee ze de schijn van onpartijdigheid trachten te afficheren: het Kifid valt nu "onder ministeriële verantwoordelijkheid". In de praktijk is die vlag een nietszeggende aanduiding waarmee desondanks bij de gewone consument de indruk wordt gewekt dat het allemaal prima gecontroleerd wordt, want in de 'nieuwe' situatie moet er nu door ambtenaren van het ministerie van Financiën een handtekening worden geplaatst als het Kifid nieuwe functionarissen benoemt of als de reglementen wijzigen. Ook de jaarcijfers van het Kifid moeten door nu deze ambtenaren worden ondertekend. Dit alles is een schijn- (of scherts)vertoning, als je weet hoe het echt in elkaar steekt.

Want wat de gewone consument niet weet, is dat verzekeraars zo slim zijn geweest om ervoor te zorgen dat personen die eerder bij het Kifid hebben gewerkt, nú op het ministerie werken! Een sluwe praktijk, want het is immers niet illegaal, maar daarmee wordt wél mooi het circuit van toezicht en controle door het Verbond 'gesloten'. Binnen de 'zelfregulering' die voor de branche geldt hebben verzekeraars nu alles zélf in de hand en hebben zij een vinger in de pap als er kritische Kamervragen worden gesteld, nieuwe wetten moeten komen of beleidsbesluiten moeten worden genomen.

Hetzelfde kunstje hebben verzekeraars geflikt bij de toezichthouder voor financiële instellingen in ons land, de Autoriteit Financiële Markten (AFM). Googelen op "slapende toezichthouder" leert dat deze AFM de verzekeraars geen strobreed in de weg legt en zelfs bij aantoonbare misstanden de andere kant opkijkt, maar dat hoeft geen enkele verbazing meer te wekken als je weet dat voormalig verzekerings- of bankmensen nu bij de AFM werken.

Het wordt echter nóg gekker. In de krant stond pas dat verzekeraars het nu zó voor elkaar hebben dat de AFM haar toezichtstaken in het nieuwe jaar gaat overhevelen naar de verzekeringssector. Te vergelijken met de situatie die ontstaat wanneer de politie de snelheidscontroles zou laten uitvoeren door de overtreders! Te gek voor woorden, maar in de bananenrepubliek Nederland gebeurt het!

Het Verbond van Verzekeraars was (als belangenorganisatie voor verzekeraars) toch al niet in haar eerste leugentje gestikt, maar ook bij deze toezichts-overheveling wordt de leugen niet geschuwd: 'Het Verbond benadrukt echter', zo staat in het bewuste persbericht, 'dat het hier niet gaat om de slager die zijn eigen vlees keurt'. Er werd wijselijk bij verzwegen dat de STV, de Stichting Toetsing Verzekeraars, óók door verzekeraars is opgericht en geregisseerd! 

Dat men op het ministerie hieraan meewerkt is met wat ik hiervóór al uitgelegd had, niet verwonderlijk meer. Het ministerie is door de input vanuit verzekeraars van mening dat de zelfregulering uitstekend functioneert. De politiek is eigenlijk de enige die hier iets aan zou kunnen doen, maar zij is teveel met banken/verzekeraars verweven en de lobby werkt al vele jaren uiterst effectief. 

Niet zelden komen politici ná hun carrière bij banken/verzekeraars terecht, dat is al van alle tijden. In 1952 ging de minister van economische zaken (van den Brink) bij ABN werken. Recentere voorbeelden zijn personen als Onno Ruding, Wim Duisenberg, Karien van Ginnip, Bibi de Vries, Hans Wiegel, Ab Klink, Roger van Boxtel, Gerrit Zalm en André Rouvoet. 

Dat is natuurlijk geen toeval. Verzekeraars weten -zoals iedereen- dat politici een zeer effectief netwerk hebben. Om in de maatschappij en de politiek je zin te krijgen is het niet belangrijk wat je kunt, maar wie je kent. Het onder de pet houden van informatie die tegen hen getuigt, behoort óók tot het beleid van (bank)verzekeraars. Het onderzoek bij de giga- witwaszaak bij ING, waarbij honderden miljoenen zijn witgewassen en waartegen het Openbaar Ministerie desondanks niet optreedt, is daarvan een schoolvoorbeeld.

Ik pleit al jaren voor het instellen van een diepgaand onderzoek naar de manipulaties van het Verbond van Verzekeraars en naar het totstand komen van de zelfregulering, waarvan toenmalig minister Wouter Bos al tien jaar geleden aangaf dat die voor geen meter deugde. Wie haalt het nu in zijn kersenpit de financiële branche het recht te geven om de zaken zélf te regelen, terwijl een blind paard al kan bedenken dat je daarmee de spreekwoordelijke kat op het spek bindt? 

Uiteraard zal het Verbond zeggen dat het allemaal onzin is en dat alles in de verzekeringsbranche uitstekend wordt gereguleerd en gecontroleerd, en dat er strenge gedragscodes en -regels zijn. Iedere keer als het Verbond met een misstand wordt geconfronteerd, of het nu in krant of op tv is, verwijst zij daarnaar. 

Ja ja.... dus het feit dat er goede regels zijn betekent tegelijk dat iedereen zich daaraan houdt..

Dat deze situatie al decennia duurt, is het bewijs dat de politiek meer in zichzelf dan in de burger is geinteresseerd.